Ruhunu düşünürsün bazen. Orada bir yerlerde var olduğu gerçeğini... insan olduğunu hissettirir işte o düşünce. Nefret edersin, tiksinirsin o düşünceden. İnsan olmak istemezsin bazen. Düşünmemeye çalışırsın fakat o düşünceler bırakmaz yakanı. Başka şeyler denersin, kısa bir süreliğine de olsa unutursun o düşünceleri, ayıldığında tekrar yakana yapışacaklarını bilmene rağmen...
Vicdan azabı da duyarsın aslında... Kendi ruhuna yabancılaşmanın verdiği bir acıdır bu. Aidiyetsizlik duygusunu buram buram hissedersin içinde, çırpınırsın kendi kendine. Bu çırpınışların arasında günlerin bir birlerini takip etmesini izlersin sessiz sessiz. Zaman hiç geçmiyorken, nasıl oluyor da takvim yaprakları ardı ardına bu hızla kopabiliyor, şaşırırsın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder